William Golding „Władca much”

Jeżeli twarze robią się inne zależnie od tego, czy są oświetlone z dołu czy z góry - to czym jest twarz? Czym jest cokolwiek?

W. Golding „Władca much”

Od czasu do czasu mam ogromną ochotę na klasykę. Zdarza mi się to zwłaszcza wtedy, gdy muszę odpocząć od miałkich problemów poruszanych przez autorów w książkach, które nigdy nie powinny zostać wydane. Tym razem moja ochota została zaspokojona Władcą much, powieścią napisaną w roku 1954. Co interesującego można znaleźć w książce liczącej sobie ponad pół wieku? Zdziwicie się jak aktualne sprawy porusza William Golding – aktualne dla niego i dla nas, ponadczasowe.

Grupa chłopców w wyniku katastrofy lotniczej znajduje się na bezludnej tropikalnej wyspie. Bez dorosłych, bez cywilizacji, bez reguł jak przeżyć. Organizują się w grupę podzieloną na „starszaków” i „maluchów”, gdzie najstarsi z chłopców mają nie więcej niż dwanaście lat, młodsi zaś około sześciu. Wybierają wodza (zostaje nim Ralph) i myśliwych (członkowie chóru chłopięcego). Symbolem demokracji i równości wybrana zostaje natomiast muszla znaleziona na plaży... właściwie koncha, w którą dmie Ralph w celu zwołania zebrania służącego ustalaniu nowych zasad. Tu akcja dopiero się zaczyna...

Do głosu zaczynają dochodzić bowiem pierwotne instynkty, walka o władzę i dominację. Każdy rodzic, który czytał będzie tę książkę będzie przerażony. Niewinne dzieci w strasznych okolicznościach? Daleko większości z tych chłopców do niewinności, bezbronności i czystości... a ci, którzy reprezentują mądrość, empatię, prawość i sprawiedliwość są w wielkich tarapatach. 

To książka o chaosie, który powstaje w ekstremalnych sytuacjach. O tym, jak budzi się pierwotne zło w człowieku i jaka jest jego prawdziwa natura.  Historia poruszająca odwieczny, zdawałoby się, problem rozstrzygnięcia między dążeniem do równości ludzi i brakiem tolerancji dla słabszych jednostek. Opowieść o biblijnym Edenie, kuszeniu i śmierci Chrystusa (choć to akurat dostrzegłam dopiero szukając interpretacji Władcy much w Internecie). Interpretacje można by mnożyć i mnożyć. Wydaje się, iż słusznym będzie nawet dopatrywanie się alegorii między charyzmatyczną jednostką podporządkowującą sobie grupę a wodzami totalitarnymi. Ogromne pole do popisu wyobraźni i poszukiwań symboli – tym na pewno jest dzieło Goldinga.

Ponadto książka ma niezwykły klimat klaustrofobicznej wyspy, dusznej parności i niepokoju. Od samego początku miałam wrażenie, że jakieś zło wisi w powietrzu, że zaraz stanie się coś strasznego. W momencie, kiedy dzieci zaczęły zabijać się wzajemnie... naprawdę bałam się przewracać kolejne kartki. Opisy wydarzeń konstruowały w moim umyśle wizualizacje powodujące gęsią skórkę na plecach, zwłaszcza, kiedy zdałam sobie sprawę, że właśnie tak naprawdę mogłoby być, gdyby garstce rozbitków przyszło walczyć o przetrwanie z dala od cywilizowanego świata.

Podsumowanie

Autor: William Golding

Tytuł oryginalny: Lord of the Flies

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 252

Dla kogo? Dla każdego, ale nie bez względu na wiek. Wydaje mi się, że młodsi czytelnicy mogą nie zrozumieć przesłania Goldinga, aczkolwiek jeśli chcą poczuć dreszczyk emocji, to kawałek dobrej literatury nadaje się do czytania znacznie bardziej niż grafomańskie bzdury.

Coś ode mnie:  Ciesze się, że w końcu udało mi się odhaczyć z listy „muszę-przeczytać” kolejny tytuł. Zwłaszcza, że jest to powieść, której nie wypada nie znać! Niestety mój ulubiony bohater zakończył tragicznie pobyt na wyspie... Jeśli czytaliście - możecie zgadywać, kogo polubiłam najbardziej :).

Treść: 9/10

Styl: 8/10

Okładka: 10/10

Moja ocena: 8/10