Alfonso Signorini „Zbyt dumna, zbyt krucha”

Jestem zbyt dumna i zbyt krucha (...). I jeśli smucę się na myśl, że kiedy cierpię, cierpię sto razy bardziej niż inni, to jestem pewna, że kiedy jestem szczęśliwa, odczuwam to tysiąc razy silniej.

Maria Callas

Od Kasi, mojej drogiej internetowej koleżanki otrzymałam niespodziankę, o której już Wam wspominałam – książkę, której z pewnością sama bym sobie nie kupiła ani bym nie przeczytała. Oparte na życiu śpiewaczki operowej? Kto to w ogóle Maria Callas? Okazało się, że bohaterka książki jest mi bliższa niż sądziłam, a i Wam udowodnię, że ją znacie... i że naprawdę warto sięgnąć po Zbyt dumną, zbyt kruchą.

Ważną informacją dla mnie było to, że książka nie jest opisem życia obserwowanego przez media, ale jest powieścią napisaną na podstawie korespondencji listowej Marii Callas.

Opowiada o jej losach od dzieciństwa, kiedy szykanowana przez matkę szukała ciepła w ramionach ojca, do śmierci, kiedy pocieszenia szukała przy nagrobku swego zmarłego w pierwszej dobie życia synka. Jej życie nie należało do najprostszych ani najprzyjemniejszych. Wydawałoby się, że najsłynniejszej w połowie XX wieku kobiecie niczego nie będzie brakowało, a jednak...

Śpiewać zaczynała w gospodach, przekopywała ziemię rękoma w poszukiwaniu  bulw na obiad, matka postanowiła przeznaczyć jej dziewictwo oficerowi w zamian za kurczaki, a dodatkowe kilogramy doprowadzały ją wielokrotnie do łez. 

Nie sposób nie polubić lub chociaż nie współczuć Marii naszkicowanej przez Alfonso Signoriniego. Przez całe życie szukała ciepła i miłości, przez cały czas coś lub ktoś stawał na drodze do jej szczęścia.

Dlaczego warto przeczytać „Zbyt dumną, zbyt kruchą”? Dla zrozumienia, że nie ma blasku bez cienia, a to co wydaje się idealne jest tylko pozorem – życie, które wydaje się beztroskie często bywa samotne. 

Sporą część powieści zajmuje zapis tragicznej miłości, która pochłania i jest niemożliwa do spełnienia. Jeśli lubicie takie historie to ta jest prawdziwa, a nie fikcyjnie wykreowana.

Fanów postaci Callas nie trzeba zapewne namawiać, a dla tych, którym wydaje się, ze nigdy jej nie słyszeli załączam link:

Teraz jest nieco bliższa, prawda? :)

Z uwagi, że książka opisuje życie postaci z krwi i kości, autor nie mógł zbytnio pogłębiać psychiki bohaterów poza bohaterką tytułową. Oczywiście jest to zrozumiałe – lepiej zachować umiar niż fałszować historię, przeinaczać fakty. Czuję lekki niedosyt, ale popieram decyzję Signoriniego.

Ciekawym dodatkiem są zdjęcia na końcu książki. Można zobaczyć na nich Callas z rodzicami, pierwszym mężem, Onassisem itd., a także zdjęcie, które sama zrobiła swojemu zmarłemu synkowi. 

Podsumowanie:

Autor: Alfonso Signorini

Tytuł oryginalny: Troppo fiera, troppo fragile: il romanzo della Callas 

Wydawnictwo: Świat Książki

Rok wydania: 2010

Liczba stron: 288

Dla kogo? Dla fanów artystki, dla tych, którzy są ignorantami i dopiero chcą ją poznać oraz dla tych, których fascynują niebanalne życiorysy. 

Coś ode mnie: Dowiedziałam się, że w latach 50. i 60. wiele gwiazd światowego formatu połykało jajeczka tasiemca, aby schudnąć. Z takiej kuracji skorzystała np. Marilyn Monroe. Callas w miesiąc straciła dzięki tasiemcowi 16 kilogramów. Ot, taka ciekawostka.

Treść: 8/10

Styl: 6/10

Okładka: 8/10 

Moja ocena: 8/10