Ann Brashares „Stowarzyszenie wędrujących dżinsów” (recenzja serii)

Jeśli nie ma wyjścia, trzeba je stworzyć. Nie można pozwalać, by świat po prostu nam się przydarzał(...). 

A. Brashares „Nigdy i na zawsze”

Zapraszam na recenzję kolejnej serii! Tak, ostatnio poświęcam im więcej czasu, w myśl zasady, że to, co zaczęte, trzeba też skończyć. Wisi nade mną kilka niedokończonych spraw (historii fikcyjnych bohaterów), od których chciałabym (?) się już uwolnić. Przeszkadza mi ostatnio ciągłość i wielotomowość. Nie wszystko jest Harrym Potterem, żeby mogło trwać wiecznie w mojej wyobraźni :). 

Ze Stowarzyszeniem wędrujących dżinsów poznałam się, będąc w pierwszej klasie liceum. Wtedy przeczytałam dwa tomy, by dziś pożegnać się z Bee, Carmen, Leną i Tibby. Czy łatwo mi się było z nimi rozstać? Zdecydowanie nie. Bo fakt, iż ich historia czekała tyle lat na zakończenie w moim czytelniczym dorobku wynikał głównie z tego, że obiecałam sobie kupić wszystkie części, zanim dobrnę do końca serii. Nie przynudzając dłużej, zapraszam Was do krainy mojego zachwytu nad powieścią młodzieżową. 

Głównym bohaterkom towarzyszymy przez cztery lata ich życia (seria obejmuje wszak cztery części). Na naszych oczach cztery przyjaciółki, które dzielą się spodniami (dziwnym trafem, choć każda ma inną budowę ciała, pasują one na każdą idealnie) dorastają, zmieniają się i osiągają kolejne etapy życia. Muszą zmierzyć się z narodzinami i śmiercią bliskich osób, z pojawianiem się i znikaniem ludzi, których chciałyby zatrzymać na zawsze oraz z przyjazdami i opuszczaniem miejsc, które je zmieniają. 

Bardzo ciepło wspominam i, na świeżo po przeczytaniu, utwierdziłam się tylko w tej propozycji książkowej. Autorka w zgrabny sposób, za pomocą czterech zupełnie różnych charakterologicznie typów osób przedstawia problemy dotykające młode osoby – pierwszą miłość, zadurzenie, pierwsze prace, zmiana otoczenia, pójście na studia, czy walka z rodzicami o własne marzenia. Ann Brashares ukazuje konflikty pomiędzy dążeniami a ich rezultatami, wolą a przymusem. Nawet teraz, choć minęło już kilka dobrych lat, odkąd skończyłam liceum (a odkąd skończyłam czytać drugą część Stowarzyszenia... jeszcze więcej) mogłam wyciągnąć życiowe rady  z lektury. Czy to nie świadczy o jej sile i mądrości? Czy nie takie właśnie lektury powinny być polecane młodym dziewczynom? Po co czytać o namiętnych całusach z zimnokrwistymi stworami, skoro niewiele pożytku można wyłuskać z takich powieści? 

Ciekawostką jest fakt, iż każdy z rozdziałów oddzielony jest jakąś sentencją zawartą na osobnej stronie.

Muszę przyznać się do dwóch rzeczy. Niezmiernie irytujący mnie był fakt, iż autorka wielokrotnie w przeciągu kilku linijek używała imion bohaterów. Zamiast zastąpić je formą opisową, synonimem, ciągle korzystała z jednej opcji. To zwraca uwagę, kiedy człowiek w trzech zdaniach widzi trzy razy to samo słowo. Drugą sprawą jest to. że zakochałam się w wizji Santorini, greckiej wyspy, opisanej oczami jednej z bohaterek, Leny. Nie wierzę, że komuś mogłaby się nie spodobać gorąca, pełna zieleni i kolorowych drzwi do domów kraina, która pachnie wspaniałymi regionalnymi potrawami.

Co do ekranizacji, przeszkadza mi fakt, że o ile pierwszy tom został przedstawiony w jednym filmie, tak pozostałe trzy tomy... zmieszczono w drugiej części filmu. Mam niedosyt, ponieważ chyba nie da się oszukać nikogo, że streszczenie ponad 1000 stron w tym samym czasie ekranowym co 1/3 z tej objętości musiało wypaść blado.

Podsumowanie:

Autor: Ann Brashares

Tytuł oryginalny: Sisterhood of the Traveling Pants, The Second Summer of the Sisterhood, Girls in Pants: The Third Summer of the Sisterhood, Forever in Blue. The Fourth Summer of the Sisterhood    

Wydawnictwo: Egmont Polska

Rok wydania: 2002-2007

Liczba stron: 263-352

Dla kogo?Propozycja głównie dla młodych dziewcząt, uczęszczających do gimnazjum i liceum. Z własnego doświadczenia mogę jednak dodać, że nieco starsze osoby nie powinny się rozczarować ta pełną ciepła i przyjaźni opowieścią. 

Coś ode mnie:Cieszę się, że poznałam Stowarzyszenie..., tyle na pewno mogę napisać. Seria całkiem sporo wniosła w moje życie, pozwoliła pogodzić mi się z upływem czasu, zmiennością życia i stratą. Naprawdę ją Wam polecam.

Treść:8/10

Styl:7/10

Okładka:7/10

Moja ocena: 7/10