Richelle Mead „Akademia Wampirów” (recenzja serii)

W murach Akademii zagnieździły się intrygi i kłamstwa. Szepty snuły się w korytarzach, a prawda ukrywała po kątach.

R. Mead „Akademia Wampirów” 

 Nie jestem fanką wampirów, wilkołaków czy innych stworów. No dobrze, nigdy nie czytałam jeszcze nic  o syrenach, więc tego muszę spróbować :). Nie chodzi o to, że nie lubię magicznych stworzeń, bo magię w twórczości wszelakiej uwielbiam. Nie lubię tylko tego oklepanego „Zmierzchowego” klimatu „ona i on – ten idealny, nierealny, nadnaturalny, ach i och”. Nie lubię przewidywalności, a z tym niestety kojarzy mi się zetknięcie jej - zwyczajnej i jego – niezwykłego. Co skłoniło mnie do czytania serii, której nawet tytuł, Akademia Wampirów, brzmi zupełnie nie w moim stylu? Po wielu namowach koleżanki i zapewnieniach, że „to coś innego” dałam się przekonać... a teraz jestem jej za to bardzo wdzięczna. 

Główną bohaterką jest Rose, dampirka, szkolona do obrony morojów. Dziewczyna, kiedy poznajemy ją w pierwszej części serii, ma już na swoim koncie spotkanie ze śmiercią. Cudem przywrócona do życia dzięki Lissie zyskuje duchową więź z przyjaciółką, może czytać jej myśli. Lissa jest ostatnią znaną przedstawicielką arystokratycznego rodu, gdyż cała jej rodzina zmarła. W dodatku grozi jej pewne niebezpieczeństwo. 

W pierwszym tomie poznajemy bohaterki wtedy, gdy zostają „złapane” po rocznej ucieczce ze szkoły (co zrobiły ze względu na wyżej wspomniane niebezpieczeństwo). Eskortuje je nowy strażnik szkoły, Dymitr Bielikow. I w tym momencie cię zatrzymam, odetchnę. Informuję wszystkie młode damy, które teraz czytają – Dymitr jest chyba jedyną książkową postacią, w której się zadurzyłam przez wszystkie lata mojej czytelniczej wędrówki. O czymś to chyba świadczy, prawda? Swoją droga, nie oglądajcie ekranizacji pierwszej części Akademii... (więcej raczej nie powstanie, ogromny potencjał został pogrzebany przez próbę stworzenia na ekranie komedii dla młodzieży), Dimka tam, to kawał drewna, a nie moje wyobrażenie, którego wersję poglądową możecie zobaczyć obok ;). W tym momencie książki zaczyna się wątek miłosny naładowany taką elektrycznością, że momentami niemal prąd przeskakiwał przez palce dotykające kartek w trakcie czytania. 

Do fantastycznych scen, które skradną Wam serca (koleżanka czytając w tramwaju ocknęła się trzy przystanki za późno, że powinna wysiąść) dochodzą intrygi, prześladowania, napiętnowanie ze względu na pochodzenie, morderstwo i napaść przerażających strzyg na szkołę. Niekoniecznie w tej kolejności. Przedstawienie w jednym poście historii zawartej w sześciu tomach wydaje się być niemożliwym, zwłaszcza bez zdradzania zbytnio treści. Poprzestanę więc na ogólnej recenzji.

Językowo nie ma się czego przyczepić, czyta się naprawdę dobrze. Pojawiają się zabawne żarty sytuacyjno-słowne, a całość jest poprawna stylistycznie. Nie oczekujcie wielce poetyckich metafor, ale też porzućcie myśli o miałkości i stylu wypracowania dwunastolatki. Jest naprawdę dobrze, autorka potrafi sprawić, że czytelnik ma wrażenie, iż znajduje się w  samym epicentrum wydarzeń a zaraz zza pleców może wyskoczyć mordercza strzyga z ostrymi kłami. 

Odstręczająca jest natomiast reklama na okładce każdej książki, akurat mam szósty tom pod ręką:

Ostatni tom kultowej serii „Akademia wampirów”, którą pokochali wielbiciele „Zmierzchu” Stephenie Meyer.

Niebo a ziemia, tak mogę porównać walki w Akademii... i świecenie w słońcu ze „Zmierzchu”. Jeśli znajome Wam małolaty są (albo jeśli same/sami jesteście) zainteresowani wampirzą tematyką, to poświęćcie chwilę na poznanie choć pierwszej części historii Rose Hathaway. Ja pożyczyłam ją od koleżanki by następnego dnia zwrócić i odebrać drugą cześć. Taki pęd do czytania miałam tylko kilka razy w życiu i porównać mogę to tylko do pierwszych spotkań z Potterem i jego przyjaciółmi. Jest coś magnetycznego w niektórych książkach, a ta seria to ma.  

Pierwsze trzy tomy oceniam naprawdę wysoko, później dopadło mnie lekkie znużenie, być może spowodowane moją ostatnią tendencją do niechęci do serii. Czuję się trochę „uwiązana” przy jednej tematyce, a jak już wspomniałam w kilku recenzjach, jestem osobą, która musi czytać kilka książek równocześnie, wybierać na każdy wieczór inną tematykę. 

I muszę wspomnieć o najmocniejszym, poza osobą Dymitra, punkcie tej pozycji. Jest nią główna bohaterka. Banalne? Niekoniecznie. Wśród powieści dla młodzieży naprawdę trudno jest mi wymienić takie, w których dziewczęce postacie nie przyprawiałyby mnie o chęć rozorania im twarzy za trzpiotkowatość, płaczliwość, niezdecydowanie  i bojaźliwość. Śmiało (i z poparciem koleżanek) stwierdzam, że Rosemarie jest tą, która rzadko kiedy działa na nerwy (zdarza jej się grać na strunach wytrzymałości od czwartego tomu), jest zaradna, zdeterminowana i wie czego chce. Naprawdę ją polubiłam. Poza tym jest szalenie zabawna, jak i jej... ciii, tu już nie mogę zdradzać :).

Nasze życie jest nieprzewidywalne. Staramy się postępować właściwie, a robimy to, czego oczekują od nas inni. Czasami, kiedy nasze pragnienia są sprzeczne z ustalonymi zasadami... stajemy przed koniecznością wyboru.

Dymitr w „Pocałunku cienia”

Podsumowanie

Autor: Richelle Mead

Tytuł oryginalny: Vamipre Academy, Frostbite, Shadow Kiss, Blood Promise, Spirit Bound, Last Sacrifice   

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Rok wydania: 2010-2012

Liczba stron: 328-544

Dla kogo? Dla tych, którzy zainteresowani są nadnaturalnymi istotami współzajmującymi nasz ziemski padół, bez konieczności mierzenia się z przeciągłymi spojrzeniami i problemami bohaterów rodem z opery mydlanej.

Coś ode mnie:  Jeśli chcecie żeby książka Was porwała, oplotła się wokół mózgu fabułą i odcisnęła pieczątkę w pamięci, przy tym szukacie niesamowitych przygód, to przedstawiam Wam nowa koleżankę, Rose i jej historię. Poznajcie się bliżej. 

Treść: 7/10

Styl: 7/10

Okładka: 5/10

Moja ocena: 7/10