Kiedyś przeczytam „Jeżycjadę”!

Źródło:  http://www.winxblogger.pl

Chyba niewiele jest osób, które nie słyszało o serii książek towarzyszącej kolejnym pokoleniom Polaków – także dzięki temu, że wiele z jej części zostało lekturami szkolnymi. Pierwsze tomy zostały wydane w latach siedemdziesiątych, a sympatyczna rodzina Borejków przez dziesięciolecia (!) rozrastała się by być świadkami przemian historii.

Dlaczego o tym piszę? Tak się zdarzyło w moim życiu, że w ostatni weekend odcięłam się zupełnie od Internetu i wybrałam do Poznania (przez Warszawę i wystawę o Titanicu, ale to inna historia) i postawiłam sobie za punkt honoru odnalezienie kamienicy, w której mieszkać mieliby Borejkowie. 

 

Choć na swojej półce mam jedynie trzy egzemplarze Jeżycjady i nie przeczytałam nawet połowy jej tomów, bo zaledwie: Kłamczuchę, Kwiat kalafiora, Opium w rosole, Pulpecję, Żabę, Czarną polewkę, McDusię, to mam zamiar to nadrobić. Wszystkich części jest 21, łącznie z wydaną w ostatnim roku (to niesamowite, że przez tyle lat zainteresowanie książkami nie gaśnie, a i autorka ma pomysły na kolejne perypetie bohaterów), więc mam co uzupełniać! Chciałabym pewnego dnia spoglądać na regał uzupełniony o całą serię i móc powiedzieć, ze znam się z poznaniakami jak łyse konie.

Głównych bohaterów wprost ciężko nie polubić, są mądrzy (jak Ignacy), zaradni (Mila), odpowiedzialni (Gabriela), charyzmatyczni (Ida), rozmarzeni (Natalia-Nutria), słodcy i pogodni (Patrycja-Pulpecja). A to dopiero początek peletonu cech i osób, którym można je w Jeżycjadzie przypisać. Są postacie poboczne, na które co jakiś czas pada więcej światła (by nie było zbyt jednostajnie!), jest nawet szwarccharakter – Janusz Pyziak (czy znajdzie się chociaż jedna osoba, która go tolerowała?). Małgorzata Musierowicz stworzyła obraz dużej rodziny, w której domu każdy odwiedzający ogrzeje się ciepłem domowego ogniska, zje kawałek placka i znajdzie miejsce przy stole. W piękny sposób ukazała jak ważnie jest posiadanie bliskich osób, które nie odejdą nawet w najcięższych chwilach.

Jednym z powodów, dla których warto przeczytać serię jest też wspomniane przeze mnie na początku przedstawianie historii na przestrzeni lat. I choć o pewnych rzeczach autorka nie pisze wprost, to świetnie pokazuje jak przez lata zmieniał się komfort życia Polaków – co daje młodym osobom szansę zrozumienia, że nie zawsze wystarczyło iść do sklepu by coś mieć. 

Jeszcze jedna sprawa, której ze względów bardzo subiektywnych nie mogę pominąć i muszę Wam wyznać - moimi dwoma  książkowymi zauroczeniami są Bernard i Wolfi (jego rozstanie z Tygrysem złamało moje serce). Choć prawdopodobnie w prawdziwym życiu nie do końca umiałabym znaleźć z nimi wspólny  język, bo Bernard (oczami mojej wyobraźni podobny do Dionizosa) choć wesoły i uroczy, mógłby być mączący z niepoprawnym wcielaniem sztuki w życie, a Wolfgang – romantyczny i szalony - mógłby sprowadzić do domu jakiegoś włóczęgę ;)... to i tak wypatrywałam balkonu na który wspinał się ten drugi i nie chciałam odejść spod budynku, który  zamieszkiwany przez fikcyjne postacie jest tak prawdziwy (wspaniałe uczucie, móc przeżyć coś takiego, polecam wszystkim czytelnikom szukania opisywanych w książkach miejsc), że można go dotknąć.

Będę zdawała relacje z moich spotkań z Borejkami i ich przyjaciółmi, na pewno!

Znajdzie się ktoś, kto nie czytał żadnego tomu Jeżycjady... albo ktoś, kto przeczytał/ posiada wszystkie jej części? Czyta mnie ktoś z Poznania (piękne miasto, na pewno tam wrócę!)?

*

Przejeżdżając przez Warszawę przechodziłam też obok Hard Rock Cafe przy Złotych Tarasach, miejscem stołowania się Chyłki i Zordona z Kasacji, tak że moja lekturowa podróż była pełna ;)