Najpierw film, potem książka - warto? (2/2)

 

Dość kontrowersyjny temat wzięłyśmy sobie do opracowania z Pauliną prowadzącą blog Księgoteka (u niej możecie znaleźć drugą część). Kontrowersyjny dlatego, ze większość miłośników czytania nie chce dopuścić do siebie myśli, że można obejrzeć film przed przeczytaniem pierwowzoru książkowego, albo że w ogóle film może być lepszy od książki (o tym w dalszej części posta).

Tym, co mnie osobiście najbardziej przekonuje do kolejności film → książka jest zachęcenie do lektury, która wydaje się nas w ogóle nie interesować. Wielokrotnie przekonałam się na własnej skórze, że ominęłyby mnie świetne historie, gdyby nie ich ekranizacje. Pierwszymi z brzegu przykładami są Igrzyska śmierci i Niezgodna, które uważałam za „jakieś dziwne postapokaliptyczne wizje dla nastolatków” i w ogóle nie zamierzałam ich czytać. Co się stało po seansie Igrzysk...? Zażyczyłam sobie wszystkie tomy na urodziny, a później na zmianę czytając i słuchając audiobooka przebrnęłam przez nie w tydzień. Z Niezgodną nie rozstawałam się podczas... sesji. To była najmniej stresująca sesja na studiach, mimo ogromnej liczby egzaminów. Dzięki wam, twórcy świetnych ekranizacji za uratowanie życia! :)

Obejrzenie w pierwszej kolejności ekranizacji daje także spojrzenie z innej perspektywy, ponieważ  obraz oddziałuje na zupełnie inne zmysły i pozwala na inny odbiór treści. W przypadku książki wszystko musimy sobie wyobrażać, w przypadku filmu, dzięki ciekawym zabiegom, choćby nadaniu odpowiedniego nastroju przez muzykę, ale także przez aktorskie zabiegi typu: ton głosu, odpowiedni grymas, mimika...  możemy dostrzec coś, czego byśmy sobie nie „dowyobrażali” (że pozwolę sobie na taki neologizm). Nie raz i nie dwa zrozumiałam pewne sceny dopiero oglądając je na ekranie, a nie we własnej głowie, dlatego cieszę się, kiedy czytam coś po obejrzeniu filmu i w głowie świta mi „na kartkach to nie wydaje się być takie łał, dobrze, że mam tę wcześniejszą wizję”.  Niejednokrotnie płakałam na ekranizacji, a książka pozostawiła mnie ledwo wzruszoną (tu świetnym przykładem jestPamiętnik, ale o nim będzie za chwilkę).

Argumentem, który jest nie do zbicia dla osób takich jak ja, które czytają ostatnie zdania/ strony książki i ogólnie nie przepadają za niespodziankami, nie mogą się doczekać rozwiązania sytuacji... jest at fakt, iż po filmie mamy już ogólny zarys tego, co będzie się działo, a później możemy tylko zwracać uwagę na proces, jak do tego doszło.

Rozumiem, że niektórzy nie są w stanie pojąć takiego postępowania, ale dla mnie to naprawdę udogodnienie, lubię przyglądać się szczegółom, które zdradzają to, do czego prowadzą – zdecydowanie jestem typem obserwatora-podglądacza.

Mimo że nie chcę Was nakłaniać żebyście zawsze oglądali film przed czytaniem książki (bo nie wszystkie ekranizacje są w ogóle warte tego, by po nie sięgać ze względu na to, jak przeinaczają sens i wymowę pierwowzoru), to podzielę się z Wami ekranizacjami, które (w moim subiektywnym odczuciu) są zdecydowanie lepsze od tego, co stworzyli autorzy.

Lepsze od oryginału...

Jednym z moich ulubionych filmów jest Gwiezdny pył, który łączy w sobie dziecięcą baśniowość i elementy grozy. Piękna historia o dojrzewaniu młodego chłopaka, odkrywaniu magicznego świata, miłości i przygodzie. W dodatku muzyka, która towarzyszy  temu filmowi jest niezwykle porywająca, sami posłuchajcie choć poniższego fragmentu, świetnie oddaje klimat ekranizacji.

Co do książki, nie będę się rozpisywała, bo napisałam jej recenzję TUTAJ – jednym słowem: ROZCZAROWANIE, jedno z największych książkowych w moim życiu. Film polecam wszystkim dorosłym dzieciakom, które chcą sobie przypomnieć jak to było wierzyć, ze za najbliższym murem żyją księżniczki, wróżki i czarownice... Do książki nie będę namawiała nikogo, mi się nie podobała (a że nie dało się jej nigdzie kupić, szukałam jej długo na internetowych aukcjach )...

Najpierw obejrzałam Pamiętnik, później przeczytałam. I tak samo jak wcześniejszy, tak i ten jest jednym z moich ulubionych filmów. Cudowna miłość pokonująca czas, ludzi, wszelkie bariery i chorobę. I nie, nie uważam, że Sparks napisał słabą książkę (choć niejedną taką popełnił), po prostu... w ekranizacji ukazane są młodzieńcze lata Noaha i Allie we wspaniałej scenerii lat czterdziestych w Ameryce i ten obrazek jest po prostu lukrowato urzekający (tak, wiem, ma tylu zwolenników ile przeciwników- właśnie przez tę cukierkowatość). W książce tego nie ma, akcja skupia się na ponownym spotkaniu dawnych kochanków. A to, co najpiękniejsze, niewinne i pierwsze zobaczymy jedynie na ekranie.

Ostatnią (choć mogłabym wymienić zdecydowanie więcej przykładów – jeśli Was to zainteresuje, to może „pociągnę” wątek jeszcze kiedyś w innych postach) ekranizacją, którą uważam za lepszą od pierwowzoru jest Bunkier. Pewnie niewiele osób o nim słyszało. Film nie do końca jest ekranizacją, jest raczej oparty na motywach książki, ale uwierzcie mi – jest lepszy. Ogólnie historia opowiada o grupce nastolatków, którzy w ramach eksperymentu zostają zamknięci przez kolegę w starym bunkrze. Chłopak ma ich wypuścić za parę dni... ale tego nie robi. Bohaterom kończą się zapasy jedzenia, wody, a wokół panuje ciemność. Historia zostaje rozwiązana na dwa różne sposoby, inaczej w filmie, inaczej w lekturze, oba są interesujące (co w tym najlepsze!) i z oboma warto się zapoznać. O mojej decyzji, że Bunkier na ekranie robi lepsze wrażenie zadecydował fakt, ze książka została napisana przez młodziutkiego autora, którym jest Guy Burt i była jego debiutem, więc nie do końca jest stylistycznie dopracowana.

A! Zapomniałabym, w ekranizacji występuje młodziutka Keira Knightley... topless!

Zdecydowanie mogłabym wymienić więcej książek, które lepsze są od filmów, wiem, że Wy również. Mam jednak nadzieję, ze choć kilka osób troszkę bardziej otworzy się po przeczytaniu tego, co napisałam na kwestię ekranizacji.
A jeśli już zdecydujecie się na oglądanie a dopiero później czytanie, to pamiętajcie, żeby wybierać tylko sprawdzone, dobre realizacje filmowe. Takie, które poparte są wieloma pozytywnymi recenzjami lub chwalone przez znajomych. Nie ma nic smutniejszego dla mola książkowego, niż film rujnujący jego ukochane czytadełko.

I pamiętajcie, że na ten sam temat możecie przeczytać w Księgotece :)

Niech książki będą z Wami, życzę zaczytanego weekendu!