Cecelia Ahern „Pora na życie”

Chorujesz: idziesz do lekarza, łykasz antybiotyki. Jesteś przygnębiona: zwierzasz się psychoterapeucie, niekiedy bierzesz antydepresanty. Siwiejesz: farbujesz włosy. Z życiem natomiast... Podejmujesz jakieś złe decyzje, parę razy masz pecha albo coś w tym stylu, ale ez względu na wszystko musisz iść naprzód, czyż nie? I nikt nie widzi twojego wnętrza, a w naszych czasach coś, czego nie widać, czego nie da się sfotografować, nie istnieje.

Przed myśleniem nad własną egzystencją nie da się uciec. Czasem odsuwamy refleksje na krócej, czasami na kilka lat świadomie uciekamy od pytania „co ja robię ze swoim życiem?”. Prędzej czy później i tak nas to dopadnie, tak jak Lucy, główną bohaterkę powieści Pora na życie Cecelii Ahern. No dobrze, może nie dosłownie tak jak ją – w naszym świecie Życie nie przychodzi pomóc nam wyjść na prostą w krytycznym momencie.


Życie Lucy Silchester skomplikowało się w momencie, kiedy zostawiła swojego chłopaka ponad dwa lata wcześniej... wróóóć, kiedy została porzucona przez swojego chłopaka, ale wszystkim znajomym wmówiła, że to ona rzuciła jego. Konsekwencje jednego dnia ciągną się za nią od kilku lat, trudno nazwać ją osobą zadowoloną z siebie, swoich osiągnięć i swojej rzeczywistości. Wszystko się posypało, kontakty praca, stosunki rodzinne. Zamieszkała w kawalerce, w której nie mieszczą się jej rzeczy, a ubrania wiszą na karniszu nad oknem. Brzmi dość ponuro, prawda?

W lekko zmodyfikowanej wersji wszechświata stworzonej przez autorkę można spotkać swoje Życie, człowieka, którego wygląd odzwierciedla to jak nam się wiedzie. Życie Lucy to spocony i zmęczony facet z nieświeżym oddechem i szpetną wysypką. A jak wyglądałoby Wasze życie?
To jak prawie trzydziestoletnia panna traktuje Cosmo (bo takie imię wybrało sobie jej Życie) świetnie oddaje cytat:

Proszę sobie wyobrazić, że miała pani przyjaciół, którzy bardzo się o panią troszczyli, a pani troszczyła się o nich, tyle, że nagle przestali się o panią troszczyć tak jak wcześniej, co pani poniekąd rozumie, bo ludzie bywają zajęci, no ale tak czy owak, oni odzywają się do pani coraz rzadziej, choć pani próbuje podtrzymywać ten kontakt. A potem pewnego dnia zwyczajnie znikają z pani życia.

W Pora na życie łączą się wątki poważne (jak ten z kłopotami psychicznymi sąsiadki głównej bohaterki czy jej kontakty z ojcem) i komiczne (jak zepsucie powietrza przez niedawno poznanego faceta... na rozluźnienie atmosfery). Jest to też kopalnia metaforyznych cytatów, które odnoszą się do Cosmo-Życia jako osoby, ale także do życia każdego z nas.

(…) szanujący się bywalec podobnych miejsc nie przyprowadzał swojego Życia ze sobą; szanujący się bywalec podobnych miejsc zostawiał swoje Życie zamknięte w łazience pośród porozrzucanych w przedimprezowym pośpiechu kosmetyków, które na jedna noc miały z człowieka zrobić kogoś innego.

Nie jest to może lektura, która przykuła mnie do fotela i nie pozwoliła się od siebie oderwać, ale będę wspominała ją miło. Przez jej pryzmat można dostrzec jak niektórymi sprawami przejmujemy się tylko z przyzwyczajenia do tego, aby się nimi przejmować, mimo że powinniśmy pozwolić odejść im w zapomnienie.



Podsumowanie:
Autor: Cecelia Ahern

Tytuł oryginalny: The Time Of My Life

Wydawnictwo: Świat Książki
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 423

Dla kogo? Dla kobiet chcących spędzić przyjemnie zimowe wieczory ;)
Coś ode mnie: Myślę, że do niektórych cytatów wrócę jeszcze niejednokrotnie.

Treść: 8 (za oryginalność Życia-bohatera)
Styl: 7/10
Okładka: 8/10
Moja ocena: 7