Nicola Kraus, Emma McLaughlin „Niania w Nowym Jorku”

Patrzę na serce, zgaduję, że to dla pani X.
- Pani Butters napisała mi słowa. Powiedziałem jej co chcę napisać i napisała za mnie. Przeczytaj, Nanny, przeczytaj.
Prawie odbiera mi mowę.
- Kocham Nanny. Od Grayera Addisona X.
- No. Tak powiedziałem.
- To bardzo piękne Grover. Dziękuję - mówię, a oczy zachodzą mi łzami.

Dziś o książce, którą czytałam już jakiś czas temu, a która została zadaniem domowym na pedagogice przedszkolnej i wczesnoszkolnej (dla wtajemniczonych, czyli tych, którzy zerknęli w zakładkę O mnie jest wiadomym, iż moim drugim kierunkiem studiów jest właśnie pedagogika). Powieść niby typowo kobieca, lekko podchodząca pod romans (bo pojawia się postać przystojnego sąsiada), a jednak kryjąca w sobie obraz tego, co dzieje się, gdy pochłonięci żądzą pieniądza rodzice stawiają swoje dziecko na drugim (… trzecim i kolejnym) planie. Zaskakująco błyskotliwa, niewolna od humoru i wzruszeń – taka właśnie jest Niania w Nowym Jorku Nicoli Kraus i Emmy McLaughlin.

Główna bohaterka, Nanny dostaje pracę u Państwa X, którzy należą do bogatszej części społeczności Nowego Jorku i w swoim apartamencie „wychowują” czteroletniego synka, Grayera. Młoda niania wpada w grę pozorów, oczekiwań i braku empatii. Jak takie życie odbija się na psychice dziecka, które ma zaplanowane działania na każdy dzień tygodnia, godzina po godzinie? Dziecku, które ma umieć wszystko, jeść tylko wyselekcjonowane zdrowe pokarmy i już o najmłodszych lat jest przygotowywane, by „coś” osiągnąć? Nanny obserwuje, że nawet największe pieniądze nie potrafią zbudować szczęścia, jeśli ludzie zaczną zatracać się w „mieć” a zapominają o „być” - przede wszystkim „być dla drugiej osoby”.  A w tym wszystkim na pierwszy plan wysuwa się łaknące uwagi i miłości dziecko.

Jeśli nie postawicie wygórowanych wymagań tej pozycji, to powinna się Wam spodobać. Nie jest to najbardziej wnikliwa analiza dysfunkcyjnej rodziny, muszę napisać, że wręcz rodzice chłopca są tylko naszkicowani, lecz przy odrobinie odpowiedniego podejścia będziecie w stanie wyłuskać z książki wiele dla siebie. Historia skłania do refleksji – nad tym jak wygląda model dzisiejszej rodziny (bo wystarczy zaobserwować sąsiadów, żeby zauważyć, że nie trzeba mieć milionów na koncie, by poświęcać pociesze zbyt mało czasu). To też powieść o pracy niani... pracownika, którego szef nie dość, że go wyzyskuje, to jeszcze poniża (niekoniecznie werbalnie) – muszę nadmienić, że autorki przez lata pracowały właśnie w tym zawodzie, a książka została (rzekomo) napisana ze zbioru ich wspomnień i doświadczeń.  Ogólnie polecam, choć pewne wątki mogłyby być bardziej rozbudowane, a inne pominięte (np. wątek romansowy z sąsiadem).

Podsumowanie:
Autorki: Nicola Kraus, Emma McLaughlin

Tytuł oryginalny: The Nanny Diaries
Wydawnictwo: Znak
Rok wydania: 2003
Liczba stron: 335

Dla kogo? Dla rodziców i przyszłych rodziców, dla wszystkich osób pracujących z dziećmi – ku przestrodze i refleksji.

Coś ode mnie: Mimo że książka nie jest żadnym wybitnym dziełem, to jednak mam do niej sentyment.

Treść: 6/10
Styl: 5/10
Okładka: 9/10
Moja ocena: 6/10 

*

Uff, w końcu mogłam coś napisać. Ostatnie dni spędziłam przy pracy magisterskiej, co zaowocowało kilkunastoma nowymi stronami i zupełnym brakiem czasu na czytanie dla przyjemności czy aktywność na blogu. Na szczęście już jestem i spróbuje nadrobić zaległości książkowe i nieobecność na Waszych blogach (dopóki nie dopadnie mnie wena do pisania podsumowania wyników badań w pracy).